Πώς κατάντησες έτσι Ελλάδα μου… ;

Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής

Ελλάδα. Μα, ποια Ελλάδα; Έλληνες. Μα, ποιοι Έλληνες;

Όταν στα ελληνικά σχολεία δεν διδάσκεται τίποτα το ελληνικό, όταν το κράτος δεν είναι απλά ανθελληνικό, αλλά μόνος στόχος της ύπαρξης του είναι η καταστροφή του Έθνους. Όταν στην χώρα των Ηρώων και των Αγίων βγαίνουν στους δρόμους με σημαίες της Αλβανίας με περηφάνεια για την κατάκτηση τους. Γιατί περί κατακτήσεως πρόκειται όταν οι αλλοδαποί είναι περισσότεροι και πιο ευνοημένοι από τον αυτόχθονα λαό της εκάστοτε χώρας, με την σύμφωνη γνώμη των πολιτικών. Τότε μιλάμε για κατάκτηση, για ένα κάστρο που πέφτει από μέσα .

Ξεχνάμε το παρελθόν παρασυρόμενοι από τις δήθεν φιλελεύθερες ιδέες της Ευρώπης, που θέλουν τους ανθρώπους ένα. Όχι από ομαδικότητα, αλλά τόσο ίδιους που να ξεχνούν ότι υπάρχουν, ότι ξεχωρίζουν, ότι αξίζουν.

Με ένα νούμερο τώρα σε κάρτα, αύριο στο κούτελο, για να μην μας μπερδεύουν, διότι για εκείνους είμαστε ζώα, λαχανικά, με σφραγίδα, με νούμερο – κωδικό προέλευσης, αγοράς, τιμή και έτοιμοι για πούλημα.

Αυτός ο στόχος τους, να πάψει κάθε τι ορθόδοξο, ελληνικό, κάθε τι ανθρώπινο, κάθε τι ελεύθερο. Έτσι είμαστε εύκολο εμπόρευμα, διαχειρίσιμοι και χρήσιμοι στην καλοπέραση τους.

Μια Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι. Η λέξη διαφθορά δεν μπορεί να περιγράψει την κατάντια του κράτους και του Έθνους μας. Αγρότες στους δρόμους, “Πρωθυπουργός” να το σκάει από παράδρομους, πολιτικοί απολίτιστοι, αγράμματοι, βγάζουν βιβλία μην τυχόν και δεν μεταλαμπαδευτεί τέτοια γνώση, οι πανελίστες στον κόσμο τους σημαντικοί αρωγοί στο αποκοίμισμα μας .

Ο Έλληνας δεμένος, και η Ελλάδα χαμένη, να είναι στον αναπνευστήρα όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, να παλεύει για την ζωή της , αντέχοντας αλλεπάλληλα χτυπήματα, βλέποντας την Αγιά Σοφιά της να βεβηλώνεται ακόμα μια φορά, με φορτηγά στο εσωτερικό της, που κάποτε στέγαζε τους βασιλιάδες και τους Πατριάρχες μας .

Για αυτό σας παραθέτω ένα ποίημα μου:

Που είσαι Ελλάδα μου και που είναι τα παιδιά σου, που είναι τα δροσερά ρυάκια σου και που η αρχοντιά σου, που πήγε η Δόξα η τρανή και πού η λεβεντιά σου;

Ποιοι ορφανή σ’ αφήσανε και ποιοι σε παράτησαν, ποιοι εσέ ζήλεψανε και ποιοι εσέ φθονησαν; Που είσαι Ελλάδα μου γλυκειά;

Που χάθηκες πατρίδα, σε ποια λιμάνια σκοτεινά τις άγκυρες σου ρίξαν;

Που είναι ο ήλιος ο λαμπρός και που τα ωραία άστρα;

Ποιοι βάλθηκαν εσένα να ασχημήνουν και από τον Θεό και βασιλιά εσέ να απομακρύνουν;

Αχ Ελλάδα λαβωμένη, αχ Ελλάδα πονεμένη, αχ Ελλάδα πικραμένη, πόσα χρόνια θα μας υπομένεις, πόσα χρόνια θα μας περιμένεις, απόψε νύχτα ξάστερη σου γράφει το παιδί σου.

Ελλάδα μου, θέλω να σου το πω, θέλω να το ξέρεις πως πάντα θα σε αγαπώ και πάντα θα με παιδί σου, πάντα θα πιστεύω στο Θεό και στην Ανάσταση σου.

Έτσι είναι. Λίγοι είμαστε που ψάχνουμε την χαμένη Ελλάδα μας, που πάμε κόντρα στο σύστημα, κόντρα στην ΝΤΠ και την ατζέντα της, κόντρα στο κατεστημένο, στην οικογενειοκρατία, την μασονία, τον παπισμό.

Αυτή είναι η ΕΟΝ μας, η ομάδα νέων που δεν μένει με χέρια σταυρωμένα, αλλά κρατώντας τον Σταυρό στο χέρι σηκώνει το ανάστημα της λέγοντας ΟΧΙ, δίνοντας στην Ελλάδα την υπόσχεση ότι θα παραμείνει, πως δεν θα εγκαταλείψει, πως αν και φαίνονται όλα μαύρα, το φως θα κυριαρχήσει, γιατί ο Χριστός θα νικήσει.

Κουράγιο αδέλφια, η πατρίδα μας χρειάζεται…